Zielarstwo klasa 2
Temat 1: Zioła lecznicze.
Imbir - jedna z najstarszych roślin leczniczych, jak również przyprawowych. Użytkowany jest od kilku tysiącleci. Należy też do najstarszych roślin uprawnych - świadczy o tym fakt, że nie występuje już nigdzie w stanie dzikim. Imbir jako roślina lecznicza, opisany jest w jednej z najstarszych chińskich ksiąg medycznych z około 2700 r. p. n. e. Imbir należał do najwartościowszych surowców leczniczych w starożytnej medycynie indyjskiej, tybetańskiej i chińskiej. Stosowany był przede wszystkim w dolegliwościach żołądkowo-jelitowych. Uważany był też za afrodyzjak. Korzenie w woreczku są amuletem szczęścia. łac. Zingiber officinale, bylina z rodziny imbirowatych, uprawiana w południowo-wschodniej Azji; ma mięsiste kłącze, zawierające olejek imbirowy, używane jako lek i przyprawa, a także jako składnik eliksirów, m.in. eliksiru wyostrzającego poczucie humoru.
Anyżek - jest owocem rośliny jednorocznej, szary lub brunatny, posiada aromatyczny zapach, słodkawo-korzenny, piekący smak. Anyż jest jedną z najstarszych roślin leczniczych na świecie. Anyżek jest nie tylko przyprawą ale i lekiem ziołowym. Napar z anyżku (sproszkowanych owoców) podaje się przy różnych nie domaganiach żołądkowych, migrenie, zawrotach głowy, kaszlu, anginie, nieżytach oskrzeli, również w celu pobudzenia laktacji u karmiących. Działa owadobójczo i bakteriobójczo. Jest to pospolita roślina, rosnąca na łąkach, w ogrodach, pod żywopłotem i w rowach. Lubi cień i wilgoć. Ma krótką łodygę w kolorze ciemnej zieleni. Płatki anyżku są czerwone i niebieskie. Zjedzenie liści tej rośliny zapewnia wzmocnienie zdolności magicznych, zaś zjedzenie ugotowanych płatków powoduje zatrucie, a czasem chorobę.
Bratek - żyje w lasach, puszczach i wilgotnych miejscach, nie lubi światła. Hoduje się go także w ogrodach. Bratki mają płatki różnokolorowe tj. żółty, różowy, czerwony, niebieski, pomarańczowy, fioletowy. Ich łodyżki są długie, zielone a czasem morskie. Liście bratka są również zielone bądź morskie. Mają kształt serca. Żucie bratka zapewnia powodzenie w miłości. Wzmacnia zdolności jasnowidzenia. Pomaga w schorzeniach układu moczowego o charakterze przewlekłym, a także w dermatozach na tle zaburzeń przemiany materii (w trądziku młodzieńczym, wyprysku, liszaju rumieniowatym).
Czyrakobulwa - przypomina wielkiego, czarnego ślimaka wyłażącego pionowo z ziemi. Czyrakobulwa pokryta jest dużymi, błyszczącymi bąblami, pełnymi żółtego, gęstego płynu. Ropa czyrakobulwy jest bardzo cenna. Używa się jej do wielu eliksirów. Do wzrostu jest jej potrzebna czarna, wilgotna ziemia i ciepłe pomieszczenie (najlepiej szklarnia). Zrywa się ją po ok. 6 tygodniach od zasadzenia.
Jeżatka - krzew z rodziny lipowatych o dużych, sercowatych liściach i małych, białych kwiatach. Hodowana w koloniach.
Temat 2: Dalej o ziołach leczniczych.
Lipa - rodzaj długowiecznych drzew. Napar z kwiatów lipy działa napotnie i przeciwgorączkowo, moczopędnie, sokopędnie, uspokajająco oraz przeciwskurczowo. Łagodzi także kaszel. Ma bardzo wiele innych zastosowań.
Cebula - jest skuteczna (zwłaszcza surowa) w infekcjach układu oddechowego i przewodu pokarmowego. Równocześnie poprawia trawienie, znosi nadmierną fermentację i wzdęcia, działa przeciwko zaparciom, reguluje zaburzoną równowagę sodowo - potasową, obniża ciśnienie krwi, powoduje spadek zawartości cukru we krwi. Posiada także magiczne zastosowanie: dodana do kąpieli pomaga w uzyskaniu tajemnej mocy.
Liść laurowy - lub wawrzyn jest małym, wiecznie zielonym krzakiem lub drzewem pochodzącym z rejonów Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. Od czasów rzymskich i greckich ludzie zachwycali się pięknem oraz zapachem liści laurowych. Liście laurowe mają spiczasty kształt i wydzielają najwięcej aromatycznego olejku od wczesnego do połowy lata. Chroni przed czarami, a także spełnia życzenia. Liście laurowe to wspaniały, naturalny sposób na pozbycie się łupieżu. Olejek z liści laurowych może być wcierany przy bólach reumatycznych, zwichnięciach, opuchnięciach ścięgna.
Czarna jagoda - lub jagoda (nazwana od ciemnej barwy owoców) rośnie w wielu miejscach na kuli ziemskiej. Dojrzałe jagody posiadają właściwości średnio przeczyszczające dzięki zawartości cukrów owocowych. Suszone jagody mają właściwości przeciwbakteryjne. Odwar z suszonych owoców jagody czarnej jest pożyteczny w leczeniu rozwolnienia u dzieci. Jej listki niweczą złe uroki, swego rodzaju "odtrutki" magiczne (np. przeciw cykorii).
Mandragora - przypomina małe, ubłocone dzieciątko. Czerwone liście wyrastają prosto z główki. Ma bladozieloną, cętkowaną skórę. Używa się jej by przywrócić pierwotną postać ludziom spetryfikowanym, ale jej liście, korzeń (tylko w małych ilościach) służy również do przyrządzania innych eliksirów. Mandragorę zrywa się po 8 miesiącach od pierwszego przesadzenia.
Dyptam (Dictamnus albus) - roślina z rodziny rutowatych, o dużych różowych kwiatach i torebkowatych owocach, wydzielająca silną balsamiczną woń.
Hikora - drzewo z rodziny orzechowatych, o grubym, ciemnobrązowym pniu. Kora tego drzewa jest używana tylko do nielicznych eliksirów, mimo to jest to składnik bardzo cenny, ponieważ aby pień tego drzewa nadawał się do przyrządzania eliksirów, hikora musi mieć co najmniej 20 lat.
Temat 3: Rośliny magiczne.
Arcydzięgiel żółtawy - na dobrej glebie wzrost rośliny przewyższa wysokiego człowieka. Łodyga dość gruba (do 3 cm), owłosiona i pusta w środku. Duże liście są ciemnozielone. Kwiaty przypominają puchate kuleczki. Szukać arcydzięgla musimy w górach, na wilgotnych łąkach i nad brzegami potoków. Czarodzieje używają ususzonych liści zioła do sporządzenia Eliksiru Zapomnienia.
Asfodelus - sproszkowany korzeń tej rośliny w zmieszaniu z nalewką z piołunu daje napój usypiający o takiej mocy, że znany jest również jako wywar żywej śmierci.
Cykoria - używana przy zaklęciach czyniących zło.
Cytrus - z jego gałązek robiono różdżki.
Erkling - strażnicy drzew wiggenowych. Są z racji przebywania wśród magicznych roślin troszkę nieodporne na zaklęcie diffindo, które działa na nich jak na rośliny.
Fiołek - sproszkowane kwiaty przyciągają dobry los.
Gencjana - korzeń sprzyja zawieraniu przyjaźni.
Goździk - roślina ta po prostu połączona z wodą daje silny wywar magiczny.
Horklump - grzyb rosnący gęsto w magicznych miejscach. Rozpyla chmury trujących zarodników niebezpiecznych dla czarodziejów a jeszcze bardziej dla mugoli. Nieszkodliwy natomiast dla gnomów które są na nie bardzo łase.
Irys Kosaciec - korzenie pomagają w rozbudzaniu miłości, uwodzeniu.
Jałowiec - jagody lub korzenie , moczone w winie przez trzy tygodnie są silnym afrodyzjakiem.
Jemioła - to lekarstwo na wszystko. Jest półpasożytem rosnącym na drzewach.
Kminek - nasiona zapewniają spokój ogniska domowego.
Koniczyna - zmieszana z werbeną chroni nawet przed najsilniejszymi urokami.
Kukurydza - jej korzeń, wysuszony i sproszkowany pomaga w rzucaniu uroków.
Temat 4: Znaczenie niektórych roślin.
Lawenda - zapewnia spokój ogniska domowego.
Len - siemię lniane pomaga w doprowadzeniu do konfliktów małżeńskich.
Lucerna - chroni przed bieda.
Mięta - pomaga w utrzymaniu wierności małżeńskiej.
Mlecz (Mniszek lekarski) - wysuszony kawałek rośliny, włożony do czerwonego woreczka, stanowi amulet chroniący przed nieszczęściem.
Nagietek - wysuszone kwiaty, rozsypane pod łóżkiem zapewniają dobry sen.
Pietruszka - napój z niej uspakaja nerwy, czyni człowieka szczęśliwszym.
Pokrzyk - zwany także Belladonną lub wilcza jagoda jest śmiertelnie trujący w dużych ilościach w dawnych czasach kobiety ssały jagody pokrzyku bo sprawiało to ze ich źrenice stawały się większe. Wywar z belladonny jest najsilniejszym środkiem nasennym wystarczy parę kropel, aby zasnąć tak mocno by wyglądać na martwego.
Ruta - pomaga w utrzymaniu dziewictwa.
Seler - jego nasiona pomagają skoncentrować się.
Sandał - kawałek jego drewna, noszony w woreczku z czerwonej skory, przynosi szczęście.
Tymianek - liście, spalone w domu, chronią wszystkich domowników przed nieszczęściami.
Waleriana - korzeń, ulokowany w łóżku, uspakaja nerwy i działa usypiająco.
Wiggen - drzewo z którego pozyskuje się korę. Po połączeniu (za pomocą gotowania) tej kory z śluzem gumochłona powstałe Eliksir Wiggenowy który leczy wszelkie nie magiczne urazy.
Wilz - liście przynoszą szczęście, zwłaszcza kobietom w ciąży, zaś drewno powstrzymuje "złe języki".
Winorośl Pnąca - grono pocięte na kawałeczki służy do rzucania złych uroków.
Ślaz - roślina wykorzystywana do zrobienia Eliksiru Wielosokowego, trzeba ją zrywać w pełnie księżyca.
Temat 5: Rośliny karańskie.
Pochodzą z Karani, krainy leżącej daleko na wschodzie. Została odkryta przez Arileya Hortihe. Rośliny te zostały przez niego przywiezione do jego rodzinnego miasta i zaczęły się rozmnażać. Kraina ta nie została już nigdy ponownie odnaleziona.
Rośliny karańskie:
· Kapkiip - mała roślinka o zapachu róży ma fioletowe listki, jeśli się ktoś do niej zbyt zbliży to wypuszcza substancję łzawiące,
· Cholmic - roślinka o malutkich listkach nie jest groźna, tylko jeśli ją zadrapniemy substancja która się z niej wyleje jest bardzo klejąca,
· Karaczek - mała roślina o barwie brązowej wypuszcza pędy które mają macki,
· Kmorak- roślina z której robione są leki na silne oparzenia, jest pomarańczowa,
· Brobka - roślina która jest podobna do gąbki jeśli się ją dotknie to po kilku godzinach wyskakują bąble na czole,
· Charlab - duża roślina podobna do drzewa, barwy zielonej, nie jest groźna,
· Miczaczek - roślina puchowa całkowicie nie groźna,
· Brolki - małe roślinki nie groźne ale wytwarzają specyficzny zapach podobny do zapachu krwi,
· Kicharki - czyli małe roślinki które o 12.00 wypluwają substancję podobną do smarków,
· Bifrek - roślina z której wytwarzane są grube liny, jest zupełnie nieszkodliwa,
· Zilodek - Roślina choć nieduża to bardzo niebezpieczna może odgryźć nogę lub rękę,
· Orekś - roślinka wielkości dłoni, jest bardzo miękka,
· Karkoke - Roślina która zwabia owady swoim kolorem oraz zapachem a następnie je połyka.
Temat 6 : Jakie zioła na jaką dolegliwość ?
W średniowieczu mało kto nie znał lokalnego znachora, którzy za pomocą ziół leczyli rany i dolegliwości ciała oraz rozwiązywali wszelakie problemy natury osobistej - od wyschniętej studni po apodyktyczną teściową. Ich recepty bazowały na przekazywanych z pokolenia na pokolenie ludowych wierzeniach dotyczących leczniczych i magicznych właściwości roślin. Wiele leków powstawało i nadal powstaje na zasadzie, że każda roślina została naznaczona wyraźnym znakiem określającym jej rolę w medycynie. Wystarczy więc przyjrzeć się jej dokładnie, by poznać, na co pomaga. Barwa kwiatów czy owoców, kształt liści albo korzeni, budowa płatka albo łodygi - wszystko to podpowiada, jakie są lecznicze właściwości danej rośliny.
Na przykład rośliny o żółtych kwiatach przeciwdziałają żółtej cerze cierpiących na żółtaczkę, rośliny o czerwonych liściach bądź korzeniach stosuje się w leczeniu ran i dolegliwości, którym towarzyszy krwawienie, a z fioletowych płatków roślin robi się okłady na stłuczenia.Jeżeli jakaś roślina przypomina kształtem jakiś organ, przypisuje się jej zbawienne dla niego działanie.
Wydaje się, że jest to teoria czysto mugolska, ale jest w tym sporo teorii magicznej. Teorie magii i mugoli są do siebie bardzo podobne , ze względu na nieuwagę mugoli. Myślą oni, że jest to czysto naukowe , a jednak teoria potwierdza praktykę , ale oni jeszcze o tym nie wiedzą.
Temat 7: Mandragora.
Łacińska nazwa Mandragory to Mandragorus. Najcenniejszą częścią mandragory jest jej gruby brązowy korzeń, mogący dorastać do ponad metra długości. Często bywa rozwidlony i każdemu z odrobina wyobraźni może przypominać człowieka. Księgi ziół i roślin częstokroć przypisywały należącej do rodziny piankowatych mandragorze ludzkie cechy i opisywały ja jako mężczyznę z długą broda albo kobietę o bujnych włosach. Podobieństwo do człowieka można było z łatwością wzmocnić, dokonując kilku zabiegów nożem, i to właśnie ono bez wątpienia legło u podstaw sadu, ze jak człowiek wyciągany z ciepłego posłania, wyrywana z grządki mandragora będzie krzyczeć. Mimo współczucia, jakie ludzie żywili dla nieszczęsnego położenia wydobywanej siłą z ziemi mandragory, wyrywali ją często i wykorzystywali w rozmaitych celach. W starożytności uważano ją za środek przeciwbólowy i nasenny, a w większych ilościach miała wywoływać delirium, a nawet doprowadzać do szaleństwa. Używano jej więc do ukojenia chronicznych bólów, a także przepisywano na melancholie, drgawki i reumatyzm. Rzymianie stosowali mandragorę jako środek znieczulający, podając pacjentowi przed operacją kawałek jej korzenia do żucia. W starożytności, a później tez w średniowiecznej Europie ceniono mandragorę również za jej domniemane magiczne właściwości. Była popularnym składnikiem eliksirów miłości i podobno używała jej juz Kirke - najlepiej znana czarodziejka greckiej mitologii - przygotowując swoje najpotężniejsze mieszanki. Według tradycji anglosaskiej mandragora mogła wypędzać demony z opętanych, a wielu było przekonanych, ze zasuszony kawałek jej korzenia noszony jako amulet odgania złe moce. Natomiast zgodnie z innymi przekazami demony właśnie zamieszkiwały korzenie mandragory i bywało, ze posiadanie jej rzeźbionego korzenia prowadziło do oskarżeń o czary. Podejrzliwi twierdzili też, że mandragora najlepiej rośnie pod szubienicami straconych morderców. Z mandragory korzystano również we wróżbiarstwie. Wróżbici twierdzili, że lalki z korzenia mandragory odpowiadają na pytania dotyczące przyszłości, dając znaki głowami. W Niemczech wieśniacy znani byli z ogromnej troski, jaką otaczali swe rzeźbione mandragory, przyprawiając im oczka z ziaren zbóż, ubierając je i kładąc do snu do maleńkich łóżeczek - a wszystko po to, by zechciały udzielić odpowiedzi na ważne pytanie, jakie może się kiedyś pojawić.
Mugole o Mandragorze:
Korzeń silnie zgrubiały, liście duże, tworzą odziomkową rozetkę. Kwiaty duże, dzwonkowate, barwne. Jagody jadalne, duże, barwy żółtej lub pomarańczowej. Mandragora lekarska występuje w stanie dzikim i bywa uprawiana w krajach śródziemnomorskich dla korzeni i żółtych jagód (do 3 cm średnicy), używanych do produkcji leków uśmierzających bóle (w chorobie reumatycznej). Jej silnie rozgałęziony korzeń (tzw. alrauna), o kształcie przypominającym człowieka, był uważany w średniowieczu za potężny środek magiczny, z którym wiązano liczne legendy. Roślina trująca.
Temat 8: Diabelskie sidła i mimbulus mimbletonia.
Diabelskie Sidła to bardzo rzadka roślina, która rośnie w ciemnych i wilgotnych miejscach. Ma długie, giętkie łodygi zakończone "wąsatymi" liśćmi. Jest bardzo niebezpieczna! W błyskawicznym tempie sidła oplatają ciało ofiary i potrafi udusić człowieka. Gdyby nie daj Boże, któreś z was znalazło się kiedyś w sidłach Diabelskich Sideł należy nie wydawać żadnych gwałtownych ruchów i głośnych okrzyków. Na wskutek tego roślina może jeszcze ciaśniej opleść swoją ofiarę. Jednakże roślina ta jest jak najbardziej do pokonania. Wystarczy jedynie skierować na nie promień światła, najlepiej zaklęciem Lumos. Wtedy pędy rośliny zaczynają słabnąć i stopniowo się cofać, dając nam szanse ucieczki. Najlepiej jednak, aby taka sytuacja nie zaistniała. Mimo że Diabelskie Sidła występują dosyć rzadko, należy na nie uważać.
Mimbulus mimbletonia - wyglądem przypomina karłowaty kaktus barwy szarej, który zamiast kolców ma wypustki. Przyglądając się jej bliżej, można spostrzec jej lekkie pulsowanie. Przypuszczalne miejsce występowania rośliny to Asyria. Posiada ciekawy system obronny. Po dotknięciu roślina wypluwa na nierozważną ofiarę gęsty, cuchnący odorosok o konsystencji błota. Jest niezmiernie rzadka.
Temat 9: Drzewce czyli wierzba bijąca.
Drzewce, wierzba bijąca - powstaje on z sadzonki dębu. Drzewce są to ożywione drzewa i wbrew wielu mitom, nie potrafią chodzić i mówić! Drzewce powstają w wyniku specjalnej pielęgnacji sadzonki zwykłego drzewa. Drzewce są rzadko spotykane i dzielą się na dwa gatunki (nie wliczając eksperymentalnych pojedynczych gatunków): Dębnik Mądry - powstaje z sadzonki dębu, zdolności magiczne rozwija w wieku ok. 50 lat. Przez ten czas czarodziej który się nim opiekuje powinien przynosić mu na noc książki (oprzeć o pień lub włożyć do dziupli), przynoszenie temu Entowi książek ma na celu wykształcenie go co może się okazać przydatne w przyszłości. W wieku 60 lat Dębnik jest (oczywiście jeżeli został dobrze wyhodowany) wspaniałym doradcą. Czarodziej w razie jakiegoś kłopotu powinien usiąść pod pniem Dębnika i wypić odpowiedni eliksir nasenny. Podczas snu Dębnik powinien pokazać czarodziejowi rozwiązanie na jego problem. Eliksir który należy wypić nazywany jest eliksirem "Leśnej Księgi" lub "Snem Drzewa". Niektórzy czarodzieje używają eliksiru "Snu", który został opracowany przez kardynała Richelieu. Eliksir ten ma podobne działanie jak eliksir "żywej śmierci", dlatego nie można zażyć go więcej niż jedną kroplę! Żeby wyhodować Dębnika Mądrego trzeba posiadać zwykłego żołędzia, eliksir z Mallronu i kocioł ze szkła z ziemią. W kociołku zakopujemy żołędzia i codziennie podlewamy czarką eliksiru z Mallronu. Po tygodniu (kiedy na cieniutkiej łodyżce pojawi się pierwszy liść) rozbijamy kocioł nad wcześniej przygotowaną dziurą w ziemi (wielkość dziury zależy od kotła). Od teraz trzeba tylko czekać i pilnować żeby małemu drzewku nic się nie stało. Po 10 latach można mu zanosić książki i zwoje (wszystkie jakie są w posiadaniu) Dębnik będzie służył tylko jednemu czarodziejowi! Ważne jest również, żeby co jakiś czas zwierzać się mu z problemów i opowiadać o tym co się dzieje w naszym życiu. Dębnik to bardzo mądry drzewiec, ale tylko wtedy, jeżeli przestrzega się powyższych wskazówek.
Temat 10: Skrzeloziele, czyrakobulwa i ostrokrzew.
Skrzeloziele posiada bardzo odtrącający wygląd. Przypomina zwitek oślizgłych, szczurzych ogonów barwy szarozielonej. Zaliczane jest do roślin wodnych. Jest jadalne. Konsumowanie przypomina żucie bezkręgowca. Całkowite jego spożycie daje możliwość bezstresowego przebywania pod wodą przez określony czas (60 minut). Konsument pod wpływem spożytej rośliny zmienia swój wygląd. Sama przemiana trwa niezmiernie krótko. Jest jednak nieprzyjemna, a nawet bolesna. Po krótkiej chwili człowiek posiada za uszami skrzela, między palcami u rąk i stóp widoczne są błony. Barwa ciała zmienia się lekko na kolor zielony.
Czyrakobulwa wygląda jak wielki, gruby i czarny ślimak. Roślina pokryta bąblami, które zwierają żrące substancje pachnące jak benzyna. Przez nieuważne stosowanie powoduje powstawanie bąbli ale używana poprawnie leczy trądzik. Fantastyczne rośliny, uprawiane w cieplarni Hogwartu, "nie bardzo przypominały rośliny, już bardziej wielkie czarne ślimaki wyłażące pionowo z ziemi. Każda wiła się lekko i pokryta była dużymi, błyszczącymi bąblami pełnymi żółtawego płynu".
Ostrokrzew to rośliny przypominające mugolskie kaktusy (tyle że o wiele większe). Potrafią strzelać swoimi kolcami w najmniej spodziewanym momencie - robią to także, gdy przeczuwają niebezpieczeństwo ze strony ludzi. Uwaga, ukłucia tymi kolcami są bardzo bolesne!
Temat 11: Wilcza jagoda.
Pokrzyk wilcza jagoda (Atropa belladonna) jest z rodziny psiankowatych. Rośnie w zaroślach i nad brzegami rzek. Pokrzyk wilcza jagoda ma kłącza grube (średnicy 3-8 cm), z wieloma wierzchołkami wzrostu i masywnymi korzeniami. Łodyga wzniesiona, rozgałęziona, zielona, czasem z fioletowym odcieniem, do 2 m wysokości, w górnej części gruczołowato omszona. Liście duże, jajowato zaostrzone, od spodu słabo omszone. Górne liście znacznie mniejsze od dolnych osadzone parami, prawie naprzeciwległe, dolne - skrętoległe. Kwiaty osadzone pojedynczo, rzadziej parami w rozgałęzieniach łodygi lub w pachwinach liści, o szypułkach zwisających, gruczołowato omszonych. Kwitnienie od czerwca do końca okresu wegetacji. Owoc tej rośliny jest trujący. W pierwszym roku życia rośliny słabo kwitną i owocują, w drugim roku - obficie. Jest to stara roślina lecznicza, o której właściwościach wspominali starożytni Grecy i Rzymianie. Stosowano ją w najróżniejszych przypadkach; przy melancholii, atakach epilepsji, duszącym kaszlu i żółtaczce. Rozcieńczony wodą sok ze świeżych liści stosowano przy przewlekłych zapaleniach oczu u człowieka i zwierząt gospodarskich. Pokrzyk cieszył się dużym powodzeniem u Rzymianek jako środek rozszerzający źrenice, zwiększający blask oczu oraz skutecznie przyspieszający i pogłębiający oddech (stąd nazwa łacińska rośliny - piękna pani). Kto wie jednak, czy nie dawniej znano pokrzyk jako źródło trucizny. Łacińska nazwa rodzaju - Atropa jest imieniem jednej z trzech mitologicznych bogiń przeznaczenia. Francuski rzeźbiarz Debay nadał boginiom postać młodych dziewic: Lachesis z wrzecionem w ręce rozpoczyna prząść nić życia, Kloto uwieńczona owocami snuje dalej nić, którą nieubłagana Atropa, w smutnym wianku cyprysowym zamierza przeciąć. Pokrzyk zawiera alkaloidy (podstawowe substancje czynne) we wszystkich narządach. Najważniejszymi preparatami leczniczymi są: siarczan atropiny, proszek z liści. W homeopatii stosuje się suszone liście lub nasiona. Korzeń pokrzyku służy do sporządzania Extractum Belladonnae fluidum. Wyciągi z korzeni pokrzyku stosowane są w wielu krajach do leczenia objawów drżączki porażennej (parkinsonizm). Preparaty pokrzyku stosowane są jako środki rozkurczowe i przeciwbólowe przy wrzodowej chorobie żołądka i dwunastnicy, kamicy żółciowej, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, skurczach jelit i dróg moczowych, zwiększonej czynności wydzielniczej gruczołów ślinowych i śluzowych, przy skurczach mięśni gładkich narządów wewnętrznych i w okulistyce w celu rozszerzenia źrenic i porażenia mechanizmów akomodacyjnych. Pod uprawę przeznacza się pola nisko położone, wilgotne, ale z poziomem wód gruntowych nieprzekraczającym 2 m, gleby strukturalne, lekkie lub średnie. Pielęgnowanie polega na zwalczaniu chwastów i szkodników oraz niszczeniu skorupy glebowej. Wczesną wiosną 2- i 3-letnie plantacje oczyszcza się starannie z obumarłych części roślin - źródła szkodników i chorób, a międzyrzędzia spulchnia się głęboko, uprzednio nawożąc pogłównie rośliny. Zebrane liście suszy się zaraz z powietrznych lub ogniowych suszarniach. ziele pozostawia się przed suszeniem na pewien czas na polu, aby straciło turgor.
